Η Pop του 1950

Johnnie Ray

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 η αμερικανική και η βρετανική pop σκηνή γνώρισαν ολοκληρωτική αλλαγή της παλιάς τάξης. Μέχρι τα μισά της δεκαετίας τα ερτζιανά, τα καταστήματα δίσκων και τα τζουκμπόξ ήταν γεμάτα με αισθηματικές μπαλάντες, νεωτερικά τραγούδια και ορχηστρικές συνθέσεις που σε μεγάλο βαθμό ικανοποιούσαν τις προτιμήσεις των ενήλικων λευκών.

​Αμερικανοί καλλιτέχνες όπως οι Frankie Laine, Frank Sinatra,
Dean Martin, Perry Como, Guy Mitchell, McGuire Sisters, Eddie Fisher, Al Martino, Doris Day, Rosemary Clooney, Tony Bennett και Tennessee Ernie Ford κυριάρχησαν στους Καταλόγους Επιτυχιών και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, τη στιγμή που οι Βρετανοί παράλληλα απόλαυσαν μια σειρά από δικούς τους καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων ο πιανίστας Winifred Atwell, αλλά και τραγουδιστές όπως οι Dickie Valentine, Ruby Murray, Alma Cogan, Anne Shelton, Jimmy Young και Vera Lynn. Ο μοναδικός γνήσιος καλλιτέχνης που συγκίνησε τις εφηβικές καρδιές αυτή την περίοδο ήταν ο Johnnie Ray, ένα από τα τελευταία λικνιζόμενα είδωλα του οποίου οι πρώτες επιτυχίες, το «Cry» και το «The Little White Cloud That Cried»,σε συνδυασμό με ένα «λυγμικό» τραγουδιστικό στυλ που προκαλούσε ποταμούς δακρύων στις θαυμάστριες του, έγιναν αιτία να χαρακτηριστεί «Πρίγκιπας των Κραυγών» και, κατά έναν ίσως παράξενο τρόπο, «Άρχοντας των Λυγμών». Παρ' όλα αυτά, ούτε ο Ray ούτε κανένας άλλος από τους λευκούς σύγχρονούς του καλλιτέχνες δεν ερμήνευε υλικό που να «μιλά» στο νεανικό σφρίγος ή την επαναστατικότητα.

Με την επανεκτέλεση του «Two Hearts» των Otis Williams & The Charms και του «Ain’t That A Shame» του Fats Domino το 1955, o Pat Boone ξεκίνησε το άκρως κερδοφόρο εγχείρημα του που συνίστατο στο να παίρνει τραγούδια R&B που προέρχονταν από μαύρους καλλιτέχνες, να αφαιρεί τους πιο «αιχμηρούς» στίχους και να τους επενδύει με ένα στυλ που, σε συνδυασμό με το πλούσιο χαμόγελό του και τα λευκά καστόρινα παπούτσια του, θεωρούνταν πιο αποδεκτό για τα «καθώς πρέπει» λευκά ακροατήρια. Η εξευγενισμένη νέα εκτέλεση των τραγουδιών του Boone που ερμήνευαν οι Domino, Little Richard, Ivory Joe Hunter, The Flamingos και The El Dorados τον βοήθησε να πουλήσει περισσότερους δίσκους, κατά τη δεκαετία του 1950, από κάθε άλλο καλλιτέχνη εκτός του Elvis Presley, αν και είναι υπό συζήτηση το κατά πόσο βοήθησε να ανοίξουν οι πύλες γι’ αυτούς τους πρωτοπόρους μαύρους καλλιτέχνες ή αν απλώς βοήθησε στη συνεχή περιθωριοποίησή τους.

Η rock n' roll μυρίζει προσποίηση και ψευτιά.
Τα τραγούδια του παίζονται και γράφονται στην πλειονότητα τους από κρετίνους.

Frank Sinatra